Slaaptips voor baby’s: Slaapsignalen
Als je rustig de tijd neemt en weet waar je op kunt letten, dan is zo’n klein bundeltje geluk een bron van informatie! In deze blog lees geef ik je slaaptips voor baby’s en zoomen we in op de (subtiele) slaapsignalen die jouw kleintje laat zien.
Zelf als moeder, lette ik bij mijn baby vooral op het volgende:
✻ Slaapt ie? (Ogen dicht, helemaal van de wereld)
✻ Is ie wakkere wakker? (Ogen open)
✻ Heeft ie honger (Huilen, sabbelen, jengelen, tijdstip)
✻ Is ie tevreden? (Geen huilen)
✻ Huilt ie? (Waarom huilt ie nu (weer))
Het klinkt een beetje kort door de bocht, ik weet het. Maar ik ga het ook niet mooier maken dan dat het was.
Ik was moe, op, uitgeteld! Ik kon soms echt even niet meer. Dus letten op alle subtiele gedragingen, die mij tonnen informatie op hadden kunnen leveren, dat deed ik dus niet. Mijn brein was in een soort van overlevingsmodus terecht gekomen. Bij iedere kik van mijn zoon ging ik AAN! “ O ja daar gaan we weer”, dacht ik dan. “Zie je wel, hij is alwéér wakker”(na een hazenslaapje). Meteen daarna betrok ik het op mezelf en dacht ik: “ Zo kan ik dit toch niet! Waarom slaapt mijn kind nou nooit eens een paar uur. Ik heb ook rust nodig!”
Inmiddels ben ik erachter dat ikzelf een belangrijk deel van het hele slaapprobleem was. Door mijn eigen stress en spanningen had ik totaal geen oog voor wat mijn baby mij probeerde te vertellen. Want de eerste slaapsignalen die een baby uitzendt, die zijn subtiel. Zeer subtiel, waardoor veel ouders, waaronder ikzelf, ze dus gewoon totaal missen!
Als ik nu bij gezinnen thuis kom als babyconsulent voor baby- en ouderbegeleiding of babymassage in de regio Eindhoven, dan zie ik ze wel! Ik zie het gewoon gebeuren, terwijl ouders in de meeste gevallen echt nog niets in de gaten hebben en dat is dus super logisch besef ik me.
Wat ik dan doe is eigenlijk heel simpel: Ik geef woorden aan hetgeen ik opmerk. Nu ik met mijn niet-overspannen-new-mom- brein naar (andermans) kinderen kan kijken zie ik zo ontzettend veel, waar ik toen als moeder blind voor leek te zijn.
Zonder uitzondering is het eerste wat dan opvalt dat de baby, die eerst nog helder naar zijn ouder keek en contact maakte, op enig moment nét een beetje minder helder uit zijn of haar oogjes begint te kijken.
Daarna wordt het oogcontact verbroken of kijkt het kindje weg. Soms wordt nu ook het hoofdje al afgewend. Als ik dit dan zo benoem aan ouders en ze meeneem in mijn observaties dan zien ze het. Ik vertel dat het kindje moe is geworden en toe is aan een slaapje. Dit is dus vér voor het stadium dat ikzelf als moeder als ijkpunt had voor vermoeidheid.
Precies dat is ook wat ik van ouders terugkrijg. Dat ze deze subtiele signalen nog niet eerder gekoppeld hadden aan vermoeidheid. Of ze zelfs nog nooit eerder opgemerkt hadden. Dat vind ik echt helemaal niet vreemd, ik zelf merkte pas door dat er geslapen moest worden als de oortjes rood werden, er werd gejengeld, of nog erger gehuild en gekrijst.
Wat ik toen niet wist is: Dat daaraan voorafgaand al zo veel gebeurd was!
Had iemand mij hier toen in meegenomen, dan hadden mijn kinderen wellicht veel beter en fijner kunnen slapen. Want als je je kindje bij de eerste vermoeidheidssignalen in bedje legt, en dan het liefst ook met een vertrouwd bedritueel, dan voorkom je de stress die het huilen en jengelen en soms zelfs krijsen veroorzaakt. Want die spanning en opwinding heeft een enorm effect op je kindje. Vanbinnen worden er dan allerlei hormonen aangemaakt die, je raad het al, niet zo handig zijn als je vredig wilt gaan slapen. Daarover vertel ik je later meer in een volgend blog!
